Ma' sogt jo nix, ma'redt jo nur

Werbung:
wunderschön, danke

smiley_emoticons_advent3.gif

Freut mich wenn es gefällt.

LG Adamas
 
s’Barbarag’schichtl

Es wor amoi, so moncha kennt
die G’schicht do unt’ vom Orient,
a Madl, der wor nix zum Neid’n
ois Tochta von an wüd’n Heid’n.

Sie wor vü z’brav und ned noch eam,
dem Pascha und a Glaubensherr’n,
weshoib er sie, ma konn’s ned foss’n,
donn später malträdiern hod loss’n.

Ihr christlich’ Sinn woa dem Despot’
scho massig Grund, sogoa fian Tod,
nur hod er’s z’erst in Turm no g’sperrt
und g’schund’n fest mit Gluat und Schwert.

A Eng’l, so vü is woi gewiss,
hod sie befreit aus ihr’n Verlies
und donn vor’m väterlichen Schuft,
vaboang in aner Fösenkluft.

So woa’s a Zeit’l no vasteckt,
doch leider hod ma’s doch entdeckt
und sie is’ g’storm, es is a Schond,
durch ihren eig’nen Voter’s Hond.

Doch hod den Monn in seiner Hitz’,
daschmiss’n glei’ a mordstrum Blitz
und hod eam, wer die G’schicht do kennt,
vabrennt bis unters Unterhemd.

Dös Madl , domois in da Not,
beschützt uns heit’ vorm gach’n Tod.
Seit longer Zeit, bei d’Bergleit’ a,
nennt ma’s - ”die heilig Barbara”.

H.G.W.
 
Wintanocht

Weiß is woarn, zagd si di Nocht,
weiß vom Schnee, so richtig kreidig
und a jeder Schriad er krocht
in da Köd’n richtig schneidig.

Stad und gloassat siacht ma’s leicht’n,
tausend Sterndaln wia si stroihn
und ois tat des no ned reich’n,
gliahrad no vom Himme foihn.

A da Mond, er is vü hella,
glänzt, so dass ma’s fost scho g’spiat,
spiag’lt, wia a Süwatella,
grod ois wära frisch poliert.

Rundherum do is’s zum kenna,
is’s so stü, a so vü Ruah,
überoi de Liachtaln brenna,
selig zagd si die Natur.

Selig, so ois tat si wiss’n
dass boid Weihnocht vor da Tür,
und vielleicht so maunches G’wiss’n,
erstmois sowos merkt wie G’spühr.

Dass de nächst’n vier, fünf Woch’n,
wenigstens a poar wos gem,
und vielleicht no Ordnung moch’n,
wo zu hektisch is des Lem.

H. G. W.
 
Weihnocht wia ma‘s heite feiert

Wia Weihnocht ma‘ feiert dös tuat oan scho‘ weh,
nur spüt’s so im Leb‘n und zwoar ohne Schmäh.
Die mehran die kennan damit nix mehr moch‘n
fia die is‘ nur wichtig, wos schenkt ma‘ fia Soch‘n.

Wos gibt‘s on Geschenke und sonstig‘n Plemp‘l
on Handys, on Laptops und onderen Kremp’l.
Nur dös mochts damit so a Tog wird zum Festl,
dazua no‘ a Gansl mit Kraut und an Grestl.

Da wirkliche Sinn der liegt längst in da Eck’n
und von an Besinnen is‘ nix zum Entdeck‘n.
Dös is‘ längst im Eimer bei mehrane Leit
und ois nur koa Wunder in unserer Zeit.

Es is a koa Wunder, dass d'Leit nimma kenna,
wos Weihnocht si‘ g'hört und Gaudi dös nenna.
Wei‘ wichtiger, ois so a uroide G’schicht,
dös is‘ „just for Fun“ oba ned a Bericht.

Und nur mehr fia so wos wird g'rennt und si‘ plogt,
damit unter‘m Bam donn sei‘ Zeig a jed‘s hod.
Wird g'schuft und wird g'stresst bis d’Nerv’n varreck‘n,
glei‘ goar no‘ ned g‘redt wos do Kost’n drin steck‘n.

Wo donn a die Müatter die Hauptlost jo‘ trog‘n
fia die a poar Stunden, die a oft ned grod‘n.
Wei‘ meist is‘ der Zauba oft schnella vorbei
wei's Streit gibt, an Wirb‘l und machtig a G'schrei.

Do frogt ma‘ si‘ wirklich wo bleibt do da Sinn,
jo scheint mir dös Wissen vom Kindl dahin.
Wei‘ wär dös no‘ do und würd's a no‘ pflegt,
wär sicher mehr Frieden auf's Häusliche g‘legt.

Nur, wo hoid die Botschoft koa Herz mehr erreicht
do gibt’s a koa Einkehr, do lebt si‘s nur seicht.
Do woar donn söbst s‘Kindl umsonst auf der Wöd
und is’s nur grod schod, dass dös nimmamehr zöht.

H. G. W.
 
Werbung:
Boandln zöht

Zwoa Schulabuam, der Bam hod’s gratzt,
die hom im Pfoahof Öpfe g’statzt
und hom, dass neamt beim Täun entdeckt,
si‘ glei‘ im Boandlhaus vasteckt.

Do drinnen woas ma‘ jo is‘ Ruah,
es lieng ja grod nur Boandln g’nua,
so dass der Täulung, um die’s geht,
damit jetzt nix im Weg no steht.

Alloa, da Messner der do kimmt,
im Karner glott a Stimm‘ vanimmt,
die sogt, es stöht eam auf die Hoar:
„Fia di‘ a Boa, fia mi‘ a Boa“.

No, schnella is‘ der nia no g‘rennt,
mit Ganslhaut im Unterhemd,
damit, dös no‘ vom Grausen plogt,
er von der G’schicht an Pforra sogt.

Und kaum, dass er den no dablickt,
do schreit er scho, dass der daschrickt:
„Hochwürd’n, dort im Boandlhaus,
do zöhn si‘ Tode d‘Boandln aus.

H. G. W.
 
Zurück
Oben